Sociale gevolgen

Sociale gevolgen

“Ik voel me zo verdomd
alleeeeeeeen”

Het begint bij de oorzaak

Al wat je tot hiertoe gelezen hebt over de geneugten van de menopauze is al geen lolletje he. 
Wel... het gaat er niet beter op worden.
Het stuk dat nu volgt is voornamelijk mijn eigen waargebeurd verhaal (verfilming volgt nog niet wegens teveel van de pot gerukt)
Ik heb het al een paar keer over de onzekerheden gehad die gepaard gaan met de menopauze. Ook ik was bij de gelukkige die bij de huisdokter de diagnose "depressie" kreeg en gelijk enkele maanden thuis was.

De onwetendheid

Maar wat is er werkelijk gebeurd?
3 fijne ingrediënten die een knallende coctail gaven.
Nl de overgang, toxisch leiderschap en onwetendheid.
Toppertje hoor! 
Ik was net overgestapt van een tof bedrijf als Servicedesk-coördinator naar een iets minder tof bedrijf als IT-Operation Manager. Mooie promotie he
Bij het tof bedrijf was ik op mijn 49ste voor de eerste keer uitgevallen. Het was tijdens de corona-periode en heb toen 5 vrienden/kenissen/familie moeten afgeven op 5 maanden tijd. Dat ik toen in een depressie terecht kwam, leek niet zo raar, maar er was toen al meer aan de hand.
Het was een lastige opgave om alles te relativeren en dat was eigenlijk al het eerste mentale teken van de menopauze. Doordat ik een spiraal heb (en dus mijn menstruaties niet echt meer kom opvolgen) en nog geen opvliegers had, was dat helemaal niet duidelijk.
Ik kreeg het ook lastiger met mijn collega's. Cognitief ging ik wat achteruit en nam de stomste opmerkingen direkt heel persoonlijk. (Bij deze, Sorry collega's)
Soit, uiteindelijk kon ik me dus opwerken tot manager bij een ander bedrijf. 
In het begin allemaal goed en wel, tot...
Mijn leidinggevende het nodig vond me meerdere malen te kleineren au plein public.

n normale omstandigheden kon ik me daar wel tegen weren, maar nu?
Ik zat in een groeispurt, een nieuwe omgeving en een veranderend lichaam.
Hoeveel onzekerheden kan je hebben he?
En bey bey veerkracht, weerstand en mondigheid.
Wat gebeurt er? Waarom nu? Waarom kan ik me niet meer verzetten? Ik kan er zelfs niet meer over praten.

Ik herinner me nog goed, dat zelfs mijn eigen moeder (die altijd ongelooflijk trots op me is) me vroeg "Maar schatje toch, wat is er toch met je gaande? Zo heb ik je nog nooit geweten. Waarom kan je er toch niet over praten?"
Hey! dat komt binnen hoor. Vooral als je er opnieuw geen zinnig antwoord op kan geven.

Het ging van kwaad naar erger en als je dan op je werk ook nog eens monddood wordt gemaakt door je leidinggevende, is het einde zoek.
Tja, en dan ga je naar je huisarts en die schrijft je thuis. Burnout/depressie.
De eerste maanden waren dan ook een hel.
Mijn geheugen was een zeef, een boek lezen was onmogelijk qua concentratie, constant janken, kilo's werden er met de schop bijgezwierd, energie was beneden alle peil, motivatie voor wat dan ook was weg.
Emotioneel was ik een wrak.
Ik was er rotsvast van overtuigd dat ik mijn job nooit meer kon uitvoeren.
Ik kon fysiek niet meer praten over wat er in me omging. De krop in de keel verhinderde echt mijn spreken.
Was het omdat ik onbewust er van overtuigd was dat ik echt gek aan het worden was en/of ik me schaamde? Ik weet het nog steeds niet.
Naar de buitenwereld had ik mijn masker dat er wat op los blabberde.
Gelukkig bestaat er zoiets als schrijven, en heb ik uiteindelijk per mail aan mijn, ondertussen radeloos ventje kunnen laten weten wat er scheelde.
Dat was de eerste stap naar herstel.
En toen... kwamen de opvliegers! Dan pas begon er iets in me te dagen.
Omdat ik zo weinig van de menopauze afwist, ben ik dan maar zelf op zoek gegaan naar de verbanden tussen mijn klachten en de overgang.
Plots vielen alle puzzelstukjes in elkaar.
Na 5 maanden wist ik wat er aan de hand was en was ik reeds bij de gynaecoloog geweest om HST te starten.
Daarbij neem ik nu wat voedingssupplementen en let ik meer op mijn voeding.
En guess what.... Hilde 2.0 is een goede upgrade
Maar het kwaad was wel geschied.
Mijn ontslag wegens medisch overmacht was een feit en ik wou opnieuw aan de slag.
En het is erg dat ik dit anno 2024 nog moet meegeven, maar bedrijven discrimineren wel degelijk op leeftijd.
Je wil niet weten hoeveel sollicitaties ik gedaan heb om telkens er "net niet" bij te zijn.
De voornaamste rede ze telkens opgaven was mijn mindere technische kennis.
Waarschijnlijk het vooroordeel dat een vrouw van 50+ niet meer mee kan zijn met de nieuwste technologieën.
En dat versterkt je gevoel dat je afgeschreven bent.
Dus heb ik tijdens mijn zoektocht ook bezig gehouden met het behalen van certificaten om dit te counteren.
Maar stel nu dat ik nog steeds onwetendheid was over de oorzaak van mijn veranderd lichaam en geest?
Eerlijk?
Ik denk dat ik me onder een bus zou gooien.
Een straffe uitspraak, dat besef ik maar al te goed, maar ik ben ook maar een mens met beperkingen qua draagkracht.
Niet wetende waarom ik:

dommer met de dag word
dik word
geen weerbaarheid meer
heb me afgeschreven voel
…

Nee, het zou niet meer goed komen denk ik.
En nu komt de clou he, als ik nu terugkijk naar wat ik heb doorgemaakt, schrik ik er eigenlijk niet van dat bedrijven ons proberen te weren.
Stel je nu in de plaats van een CEO/HR-manager:

Je hebt dringend versterking nodig om je administratie voor je klanten in orde te houden.
Je moet hiervoor iemand intern altijd een beetje opleiden.
Stel, je neemt een 50+ dame aan die net als jij geen idee hebt over de overgang.
Die start, meestal met de gezonde zenuwen, maar heeft nu meer last om dit te relativeren en is onzekerder dan vroeger.
Onze dame kan zich thans een tijd lang goed houden (voor de buitenwereld) maar krijgt dan teveel symptomen die ze niet kan plaatsen.
Gaat naar de huisdokter, die vervolgens burnout/depressie diagnotiseert.
Et voilà, daar sta je dan als CEO.

Het is echt puur de onwetendheid die ons in de problemen brengt.
Onwetendheid bij onszelf, de huisdokter, de samenleving!
En dan kom je in een sociaal isollement.
Gelukkig kunnen we als vriendinnen onderling er tegenwoordig al gemakkelijker over praten, en dat is al een mooi begin.
Maar dat is jammer genoeg niet iedereen gegeven en wat dan?

Voor deze website heb ik het mailtje terug gezocht dat ik toen naar mijn psycholoog en naar mijn man gestuurd heb.
Als ik het nu terug lees, is het best wel confronterend moet ik zeggen.
Ik kan aan geen mens vertellen, hoe blij ik ben dat ik hier toch ben uitgeraakt.
Hopelijk vind je hier ook die strohalm om je aan op te trekken.
Weet dat ik er nu door ben en sterker ben dan ooit ervoor.
En wat ik kan, kan jij ook!

Dus hoe kunnen we dit aanpakken?

In de eerste plaats zou ik zeggen PRAAT EROVER!!! Als je het kan, gewoon doen, met je partner, je moeder, je vriendinnen, je kinderen, je psycholoog, je hond, kat of goudvis wat mij betreft… het maakt niet uit, als je er maar over praat. Dit is echt regel nr 1.
Als je naar je huisarts of gynaecoloog ga, laat je niet afleiden door andere diagnoses. Vraag vooral dat ze in de eerste instantie naar de gevolgen van de menopauze willen kijken. (Let wel, griep staat hier los van he ) Bespreek met hen wat voor jou de beste optie zou zijn om de symptomen van de overgang te minderen.
Neem eventueel een week vakantie om even alles op een rijtje te zetten. Hiermee gaat de overgang niet verdwijnen, maar een stapje terug nemen kan je helpen om de zaken van op een afstand te bekijken en je een beter inzicht geven van wat jij nodig hebt.
Mocht het mogelijk zijn, bespreek dit ook met een vertrouwenspersoon op het werk. Er zijn al een paar bedrijven die het probleem erkennen en je kunnen ondersteunen.
Zoek zoveel mogelijk informatie op over de overgang. Deze tip voer je nu al perfect uit .😉
Aanvaard dat je hier in zit. Het heeft geen zin je kop in het zand te steken.
…